اولین دختری که در اصفهان دیپلم گرفت !

طلعت شاه ناصری، متولد سال 1298 شمسی است. اما خودش، سنش را بیشتر از آن چیزی می داند که درشناسنامه نوشته اند. وی در سال 1315 دیپلم گرفت و یکی از اولین دختران اصفهانی است که دارای مدرک  دیپلم شد. در زمانی که  مدیر مدرسه شان تصدیق ششم ابتدایی داشته است!
هم کلاسی های دیپلمه اش سه  نفر بودند. فخری سجادی، خانم نظمی و ملوک ربانی.که یکی شهردار ناحیه 5 اصفهان شد، دیگری مدیر مدرسه بهشت آیین؛ از مهم ترین مدرسه های دخترانه شهر اصفهان و یکی هم خانه دار شد.
طلعت، در مدرسه بانوان که یک مدرسه عمومی بود درس خواند. در مورد مدرسه اش می گوید: با این که مدرسه اش عمومی بود، همه کس را راه نمی دادند. یعنی همه کس توان پرداخت شهریه را نداشتند. یادم است شهریه ام سالی 15 قران بود؛ پولی که آن موقع خیلی بود.
درباره واکنش مردم آن روز به این که به عنوان یک دختر به مدرسه می رفت، می گوید: خوششان نمی آمد اما فحش هم نمی دادند!
بعد از گرفتن دیپلم در اداره ای استخدام شد. در اداره شان هیچ کس دیپلم که نداشت هیچ، سیکل هم نداشتند. همکارانش به او حسادت می کردند. با این که او در تحصیلات سرآمد همه بود ولی دستور بود که به زن ترقی ندهند و او یک ماشین نویس ساده ماند.
می گوید: در سال 45 یا حول و حوش آن بود که دستور آمد خانم ها می توانند در اداره ها سمت بگیرند. تا قبل از آن سمت نداشتم. شدم رئیس دفتر اداره. دوسال که گذشت، شدم رئیس امور اداری. با همین سمت هم موقع انقلاب بازنشسته شدم.
آرزوی برآورده نشده خانم شاه ناصری، این بوده که به دانشگاه برود و تحصیلش را ادامه دهد. اما چون باید به تهران می رفته و هزینه اش را نداشته نتوانسته ادامه تحصیل بدهد.
در 23 سالگی ازدواج کرد. با شوهرش، در همان اداره ای که کار می کرده آشنا شده است. هیچ خواستگاری یا مراسم رسمی ای هم در کار نبوده. همسرش او را پشت تلفن از پدر طلعت خانم خواستگاری کرده است. همسر خانم شاه ناصری، تصدیق ششم ابتدایی داشته: ولی در تمام عمر یک بار به رویش نیاوردم که من دیپلم دارم و تو نداری.
حالا 3 دختر، 1 پسر، 11 نوه، و 6 نتیجه دارد.
روزگار خودش را با این روزها مقایسه می کند: حالا با وقتی که ما درس می خواندیم، خیلی تفاوت دارد. آن زمان هنوز حجب و حیا بود. هنوز دخترها دنبال حرکت هایی که حالا می روند، نبودند. ولی حالا هرکی هرکی است! دخترها که هر کار می خواهند می کنند.
خاطره ای یادش می آید که لبخند به چهره اش می آورد: یکی از معلم هایمان، آقاجان همامی بود. خداوند ادبیات بود. یک بار سر کلاس از همه دانش آموزها سوالی پرسید که هیچ کس نتوانست جواب بدهد اما من جواب دادم. برایم نوشت:
 اگر شه ناصری پندم دهد گوش
 نسازد پندهایم را فراموش
 رباید گوی سبقت همگنان را
که با فهم است و با ادراک و باهوش.
 به شوخی و خنده اضافه می کند: اما حالا نه فهم دارم، نه ادراک، و نه هوش! دیگر جمع و تفریق هم یادم رفته.

منبع: برگرفته از مصاحبه  persian-star.org